تشویق کار خوب

آیا کارهای خوب باید همیشه تشویق شوند؟ من احساس می کنم در کشورمان کارهای مستحب بیش از کارهای واجب در اصطلاح دینی مورد تشویق قرار می گیرند و به نظرم این خطرناک است.

 

1. حالاها به شدت مخالف کارهای خیریه ای شلخته و پراکنده که خدا روشکر در هر گروه دوستانه ای یکی دو تا دنبالش هستند و طالب فیض، هستم. شما هم اگر خودتان جز این دسته نباشید، احتمالا بارها شماره حساب دوستانتان را دریافت کرده اید که دارند فلان کار خیر را می کنند. تهیه اقلام ضروری نیازمندان برای ماه رمضان، تهیه لوازم التحریر برای دانش آموزان نیازمند، و ... . چرا مخالفم؟ نمونه عرض می کنم. همین هفته پیش یکی از دوستان (در این گروه 10-11 نفره، فقط چهار نفر مرتب در حال دریافت خیریه برای کمک هستند)، در گروه اعلام کرد اگر کس گوشی دست دوم دارد یا می شناسد کسی دارد، خبر کند، در حال ارسال گوشی به کودکانی هستند که برای سال جدید گوشی در دسترس ندارند. ما یک آشنایی داریم که وضعیت مالی اش خوب نیست و یکی از کسانی است که اگر صدقه ای چیزی باشد به آنها می دهیم. پارسال نگران بودیم و پرسیدیم دخترک چه می کند؟ مادرش گفت مدرسه چون این دانش آموزان را می شناسد، به اداره اعلام کرده و اول مهر به آنها گوشی دست دو داده اند و آخر سال هم پس می گیرند. پارسال در یکی دیگر از گروه ها هم شروع کردند به همین کار خیر، که یکی از همکلاسی های لیسانس که حالا مدیر منطقه آموزش پرورش است همین خبر را داد: به مدرسه بگویند، آموزش پرورش تهیه می کند. آنجا چون نسیم حضور داشت، سکوت برقرار شد. اما امسال که دوستم از کانادا پیام داد که گوشی ندارید یا اگر نه به این شماره حساب شده ده هزارتومان پول واریز کنید برویم برایشان خرید گوشی، تا گفتم من آشنایی دارم که آموزش و پرورش برایشان تهیه کرده (در خود مرکز استان هم نیستند، در روستای دورافتاده) و گفتم می دانم که چنین گزینه ای مطرح است و بهتر است از مسیر خود آموزش پرورش وارد شوند، سریع گارد گرفتند: اوووو تا آموزش پرورش بیاد بجنبه دیره و طول می کشه و بیخیال. گفتم باید مطالبه گر باشیم. تا کی شماها می خواهید مسکن باشید. مادامی که مسکن وجود دارد، کسی برای درمان درد کاری نمی کند. فقطمی شود بازتولید یک سیستم بیمار.

 

2. در خبرها اعلام شد یک پسر نوجوان رفته است خانم مسن همسایه و دخترش را نجات داده و متاسفانه خودش جانش را از دست داده است. جالا واکنش مردم چیست؟ آفرین گفتن و مدیحه سرایی برای آن نوجوانی که "جان"ش را از دست داده. ناخودآگاه تشویق خیلی عظیم نوجوانانی که ممکن است فردا روزی آنها هم در موقعیت مشابهی قرار گیرند. آیا... آیا بهتر نبود پس از این ماجرا به دقت دیده می شد که ایراد چه بوده که این نوجوان باید خود را به آتش بزند؟ آیا به 125 اطلاع داده بودند؟ آیا عجولانه توی آتش نپریده؟ آیا 125 کم کاری کرده است؟ آیا مراکز آتشنشانی به فاصله مناسب در آن حوالی نبوده و باید این موضوع به عنوان مسیله بهش پرداخته شود؟ آیا بهتر نبود این داستان جای سوال باشد تا تشویق تا دیگر نه مادرو فزرند و یک نوجوان دیگر در آتش نسوزند؟ یا باید به عزای خیل بیشمار قهرمانان بنشینیم و هر لحظه را فقط به یاد رشادت آنها بیفتیم و این ماشین قهرمان سازی آنقدر قهرمان بسازد که ما به یک ماه نکشیده آنها را فراموش کنیم.

 

آیا این روحیه قهرمان سازی نیست که مانع رشد کشور ما می شود؟